Gabrielle Hagedorn De lavas op de moestuin was me boven het hoofd gegroeid. De plant was meer dan twee meter hoog en hij stond in de weg. Om precies te zijn pal voor het scheve schuurtje dat binnenkort gesloopt moest worden. In alle vroegte, om de hitte vóór te zijn, knipte ik met mijn snoeischaar de stelen zo laag mogelijk af.
De indringende geur bracht me terug naar mijn huisje in Amsterdam-Noord. In de achtertuin van de Pruimenstraat stond een eeuwigheid geleden een soortgelijke plant, ook per ongeluk. De vader van mijn kinderen kon zijn geluk niet op toen hij de geur herkende als die van maggi. In Senegal waren de bremzoute bouillonblokjes onmisbaar bij de bereiding van traditionele gerechten. Een vreemd idee dat het merk al zo lang bestond dat meerdere generaties Senegalese vrouwen het als een noodzakelijk ingredient beschouwden voor een goede thieboudienne.
Lavas was in de blokjes en flesjes Maggi echter ver te zoeken. Het kruid was naar het industrieel vervaardigde product genoemd, en niet andersom. De lavasblaadjes konden wel gebruikt worden als smaakversterker, de stelen fungeerden gekookt of gestoomd als groente en je kon er thee van trekken. Allemaal leuk en aardig, maar in de praktijk werd het een monstrueuze struik die ver over me heen keek. Eén stengel eraf en er kwamen er drie bij. Dat was vroeger al zo in de Pruimenstraat, en nu weer op de Almeerse moestuin. Er zat niets anders op dan de plant met wortel en tak uit te roeien.
Grote kans dat hij volgend voorjaar weer tevoorschijn komt in mijn nieuwe schuurtje.
