Elastiekje

Haar elastiekje was geknapt. Zo zei ze het niet, maar ik herkende het van een paar jaar geleden bij mezelf. Dood- en doodmoe, de tranen hoog. Haar man was ernstig ziek. De relatie van haar dochter was gesneuveld en die was weer bij hun ingetrokken. Met baby. De vakantie had niet als vakantie gevoeld, en ook dat herkende ik.

Ik zie me nog liggen, onder de parasol bij het zwembad op Corfu. Het water knalblauw, de zwembanden waar de kinderen in dreven schreeuwerig paars en groen. Ze hadden de vakantie van hun leven. Voor het eerst gevlogen, naar een warm eiland en niemand anders die van het zwembad gebruikmaakte. Hun armen en benen kleurden elke dag donkerder, tot de vellen erbij hingen. Het liep tegen de veertig graden. De letters in mijn boek dansten voor mijn ogen. Ik liep terug naar het appartement voor een korte siesta. Mijn hart bonkte, ontspannen lukte niet meer.

Na de vakantie meldde ik mij, bruinverbrand, ziek. De ingrijpende gebeurtenissen van een paar jaar daarvoor waren me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik gedroeg me alsof ik alles weer onder controle had, maar de gevolgen van mijn scheiding en een nieuwe relatie waren dagelijks voelbaar. Het kostte een paar maanden voordat ik weer functioneerde. In de tussentijd zag ik vanaf de bank mijn moeder voor me stofzuigen, haar gezicht strak van onmacht. Praten over hoe ik me voelde was lastig, voor mij en voor haar.

Gelukkig doet zij dat wel. Niet met haar moeder, want die is er niet meer, wel met haar dochter.

En ik praatte met haar.

Aanbevolen artikelen

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.