Gabrielle Hagedorn ‘Ik ben op zoek naar een nieuw woord,’ zei M., terwijl ze een kopje thee voor ons maakte.
‘Ik weet niet wat B. nu van mij is. Formeel is hij mijn man niet meer. Als weduwe ben ik niet langer getrouwd, tot de dood ons scheidt enzo. Hoe moet ik hem nu noemen?’
Daar had ze een punt. Weduwe of weduwnaar, dat was een duidelijke benaming voor de achtergebleven partner. Gangbare woorden voor de andere partij, voor hen die er niet meer waren: dat was lastiger. Wijlen mijn man, mijn overleden man en mijn man zaliger, verder kwamen we niet. Maar dat klonk toch allemaal behoorlijk belegen.
‘En zijn de kinderen nog wel onze kinderen?’ vroeg ze zich even later af. ‘Of zijn het nu míjn kinderen geworden?’
Daar hoefde ze niet aan te twijfelen, het waren en bleven hun gezamenlijke kinderen. Daar kon zelfs de dood niets aan veranderen.
Maar wie een nieuw woord kan bedenken voor degene met wie je getrouwd was, tot de dood je van deze geliefde scheidde, mag het zeggen. En kan er dan meteen een suggestie komen voor een overleden ex-man?
