Gabrielle Hagedorn Vorige maand vierde ik mijn 56e verjaardag. Een lelijk getal vond ik het, zelfs als je het uitschreef als zesenvijftig. Wat toch niet mocht, want de regel is nu eenmaal dat alles boven de twintig in cijfers wordt geschreven, tenzij het tientallen, honderdtallen, duizendtallen enzovoorts zijn. Het zou kunnen meespelen dat ik nu akelig dicht naar de zestig fietste.
Wat het natuurlijk echt bizar maakte was dat zus M. niet ouder was geworden dan de leeftijd die ik nu droeg. We hadden gelijkspel bereikt.
Nog een paar dagen en dan is het weer haar geboortedag. 21 juni, de langste dag van het jaar. 63 zou ze zijn geworden, maar de laatste verjaardag die ze vierde was haar 56e. Ik kan me er weinig van herinneren. Wel van die erna, maar toen was ze er al niet meer.
Zij die zo van winnen hield was nu bijna echt verslagen. Volgend jaar heb ik haar ingehaald, deo volente, inch’allah, maar voor altijd is ze mijn zeven jaar oudere zus.
