Gabrielle Hagedorn Onlangs leerde ik dat er niets mis met me is. Dat er zelfs een woord bestaat voor wat ik doe, voor wie ik ben. Voor wie mijn opa was, en mijn vader, en mijn zussen. Want allemaal deden en doen we naast een betaalde baan zoveel verschillende dingen dat mensen wel eens vreemd opkijken. En je vervolgens goed bedoeld adviseren om iets minder hobby’s te nemen, een duidelijke keuze te maken of je te focussen op een van je bezigheden die je avonduren en weekenden vullen.
Zo maakte mijn opa naast zijn werk bij de PTT prachtige schilderijen en gaf hij Engelse les. Mijn vader fotografeerde op hoog niveau, schreef gedichten en een kinderboek. Naast zijn werk bij de Gemeente Amsterdam. Op hoogbejaarde leeftijd moest hij onlangs zijn camera aan de wilgen hangen, maar gedichtjes schrijft hij nog dagelijks. Zus M. trad in zijn voetsporen voor wat de fotografie betreft, en tenniste en schaatste fanatieker dan fanatiek. Naast haar werk bij een woningcorporatie. En zus P. bestiert een gigamoestuin, kookt en bakt graag voor veel mensen. Naast haar werk als verpleegkundig teamleider.
Er is een woord, er is een club. Er zijn zelfs vier soorten van ons. De schuinestrepers verdelen hun werkweek en hebben twee of meer banen. De smeltkroesers hebben een betrekking of onderneming waarin ze verschillende petten op kunnen zetten. En degenen die het Feniks-model aanhangen wisselen met enige regelmaat van baan, waarin ze zich helemaal kunnen verliezen. Wij van de familie H. vallen onder het Einstein-model. Niet dat we geniaal zijn, maar we kiezen voor stabiliteit en de zekerheid van een baan die goed genoeg is, maar die jou niet zodanig opslokt dat je je na werktijd niet meer kunt overgeven aan je passies. Zoals Einstein, die na zijn werk bij een patentbureau genoeg energie overhield om zijn relativiteitstheorie te ontwikkelen.
Vroeger was je een duizendpoot. Nu zijn wij multipotentialisten.
