Gabrielle Hagedorn Ik werd wakker met een snijdende hoofdpijn. Niet zomaar een snijdende hoofdpijn, maar een die bij het gevreesde virus hoorde. Want het had weer toegeslagen, na drie vaccinaties en een eerder doorgemaakte besmetting. En het ging weer net als de vorige keer. Van op en neer, van hoog naar laag, van beter naar slecht.
De adem stokte, de huid was bleek, de ledematen zwaar. Alles suizelde en duizelde, het koude zweet brak me uit.
Daarbij kwam: de hele wereld was gek geworden. Het systeem piepte en kraakte niet alleen, het spatte uit elkaar. Ik had het zien gebeuren, had in eerste instantie vol ongeloof toegekeken hoe alles groter, hoger en meer moest, verzette me ertegen, maar deed uiteindelijk toch maar mee. Meer geld betekende meer mogelijkheden, meer vliegreizen, anders eten, meer spullen kopen die je niet echt nodig had. Meer boeken die je niet kon lezen omdat je in de tussentijd al nieuwe had gekocht. Meer uitjes plannen omdat het weer kon, terwijl de tijd niet meerekte en de energie beperkt was. Het klopte allemaal niet meer en dat kregen we nu dagelijks voorgeschoteld in chaos en ontregeling.
Daarbij kwam: de visuele gezondheid van M. werd bedreigd. We kregen dezelfde oogarts, alleen kon ze voor hém niet zoveel doen. Behalve akelige prikken die niets uithaalden. De toekomst, waar ik me de laatste jaren niet meer zo druk om had gemaakt -het ergste was immers al gebeurd- doemde op als een groot zwart gat.
Daarbij kwam: het was precies een jaar geleden dat vriend B. het leven had moeten loslaten. Het verdriet om zijn afwezigheid stak op de raarste momenten zijn kop om de deur.
Er lagen twee concertkaartjes klaar in mijn telefoon. Besmettelijk was ik niet meer, maar zou ik het redden tot het eind van de avond?
‘Wat is het ergste dat er kan gebeuren?’ hoorde ik zus M. zeggen.
‘Ndank ndank,’ wierp de vader van mijn kinderen me toe.
‘Het is wat het is,’ zei yogajuf A. in mijn hoofd, ‘het enige dat je kunt bepalen is hoe je ermee omgaat.’
‘Stukje bij beetje,’ zei ik tegen mezelf.
Ik zette een nieuwe pot earl grey thee, smeerde een broodje, pakte twee paracetamolletjes uit de rommella en plande een middagslaapje in. Ook deze dag zou vanzelf voorbij gaan, en dan konden we maar beter genieten van de mooie dingen die het leven te bieden had. Al moest het suizelend en duizelend.
