Gabrielle Hagedorn Vaders nieuwe hoortoestellen gingen drie jaar mee, verzekerde de audicien ons enthousiast. Daarna zouden ze worden omgeruild. We moesten er wel rekening mee houden dat hij ze dan een week kwijt zou zijn. Op zijn reactie dat hij er over drie jaar niet meer zou zijn, sputterde de nogal ordinaire consulente tegen. Tuurlijk wel, u wordt gewoon honderd hoor, was haar reactie. Vader vertelde dat hij onlangs was gevallen, twee keer zelfs, en dat er een breukje was geconstateerd in het dijbeen naast de heupprothese. En dat hij 92 was.
Jullie moeten ook niet vallen op die leeftijd, tetterde ze in de afgesloten ruimte, waarop er een relaas volgde over haar schoonmoeder die de dag ervoor ook onderuit was gegaan en nu met een blauw gezicht rondliep. In een moeite door verhaalde ze over de zachte dood van haar moeder, en over de dagenlange doodsstrijd van haar vader wiens lijf al afgestorven was, maar nog niet dood.
Ik zag vaders gezicht verstrakken. Hier zaten we niet op te wachten. We hadden al geen warm welkom gekregen in de zaak die adverteerde met de beroerde slogan Horen zoals je nog nooit hebt gezien. Sterker nog, we moesten het met een bord doen waarop stond dat men bezig was met de aanpassing van hoortoestellen en dat we het onszelf maar makkelijk moesten maken met een kopje koffie of thee. Vader zat op hete kolen, hij moest op tijd in het restaurant van het woonzorgcentrum zijn voor de avondmaaltijd. Na 35 minuten wachten en een formele klacht van mijn kant had ik vader in zijn rolstoel door het smalle gangetje de kamer in weten te wurmen.
Het restaurant was behaaglijk warm en in kerstsferen gehuld. De tafelgenoten keken verheugd op toen we binnenkwamen en maakten plaats voor vader. Ze hadden hem al bijna afgeschreven, grapte de buurman, terwijl hij een leeggelepeld saladeschaaltje aan de kant schoof. Oud-buurmeisje A. kwam aangesneld om de bestelling voor vader op te nemen, en vroeg meteen of ik wilde mee-eten. Dat kon helaas niet, maar wat had ik me graag gewenteld in dit warme bad.
Toen ik thuiskwam stapte M. net de deur uit. Hij wilde als verrassing een kerstboom gaan halen. Dankbaar aanvaardde ik zijn aanbod. We zullen dit jaar extra van de verlichte boom genieten om de rauwe werkelijkheid even te ontvluchten.
