Gabrielle Hagedorn Donderdagmiddag, vier uur.
We zitten klaar met een fles limoncello en twee glaasjes. Borrelglaasjes waarin twee sierlijke letters staan gegraveerd: een B en een M. Al bijna 18 jaar staan ze bij ons in de kast, als aandenken aan hun bruiloft.
We zoeken online naar de song Arrivederci Amore Mio, en vinden hem uiteindelijk.Het eerste woord van de titel staat verkeerd geschreven als Arriverderci. We zetten hem op repeat.
Tot weerziens, mijn lieveling.
Niet lang daarvoor had B. het liedje al laten horen aan M., en hem de vraag gesteld: ‘Weet je wie dit is?’
M. had geen idee.
B.’s ogen begonnen te glimmen. Een triomfantelijke blik, een binnenpretlachje om zijn lippen.
‘Dit kun je ook niet kennen. Het is namelijk de B-kant van een singeltje van Willy Alberti uit 1966!’
We drinken een glaasje limoncello, dat lijkt ons wel gepast bij het Italiaanse lied. We drinken er nog een.
Om kwart voor vijf, na zestien keer het nummer te hebben gedraaid, kijken we elkaar aan.
Het zal nu wel gebeurd zijn.
Tegen half zeven krijgen we bericht dat onze kleurrijke en betekenisvolle vriend B. al om kwart over vier het leven rustig heeft losgelaten.
’s Avonds drinken we met het troostbezoek de fles limoncello leeg en laten we hen Arrivederci horen.
Zes dagen later schalt het indrukwekkende nummer door de ruimte bij het binnendragen van de beschilderde kist.
Na een herdenkingsdienst vol ontroerende toespraken, foto’s en muziek, in het decor van een felgekleurde bloemenzee, wordt de kist de voormalige kerk weer uitgedragen.
Steeds opnieuw klinkt Arrivederci, totdat we klaar zijn om B. naar zijn laatste rustplaats te brengen.
Tot weerziens, lieve vriend.
