Gabrielle Hagedorn Het was half één. ‘s Nachts. Niet mijn normale tijd om boven in het atelier te zitten, maar ik kon niet slapen. Wat ik ook probeerde, mijn hoofd zat te vol en mijn lichaam voelde dat. Eén prangende vraag over het productieproces van mijn boek had zich gemeen genesteld, ergens in de plooien van mijn hersens. De vraag werd een probleem. Het probleem groeide en nam weerzinwekkende proporties aan. Nu weet ik dat ’s nachts altijd alles erger lijkt dan het is, dus ik probeerde me voor te stellen dat de ellende via mijn handen en voeten naar buiten stroomde. Daar trapte mijn lichaam niet in. Dan maar mijn bed uit.
Ik zette een kopje thee en klapte de laptop open. Binnen dertig seconden had ik antwoord op mijn vraag. Er viel een last van mijn schouders. In theorie had ik nu terug naar bed kunnen gaan, en moeten kunnen slapen, maar mijn lijf stuiterde nog na van alle opwinding en mijn thee was loeiheet. Op de werktafel lag een boek over creativiteit. Ik sloeg het open op een willekeurige plek.
Ask stond bovenaan de pagina. Het ging over durven vragen. Embarrasment, shame, and fear often cloud the way to the ask. Godallemachtig, dacht ik, dit zou zo het motto van mijn boek kunnen zijn. Als je niet durft te vragen, ontken je dat deel van jou dat weet wat het wil. Maar ja, ik had al twee motto’s staan, en je kunt wel aan de gang blijven. Voor wie er nog wel eentje zoekt: graag gedaan.
Een paar uur later werd ik moe maar gelukkig wakker.
