Gabrielle Hagedorn Het voelde vertrouwd. Het was de herkenbare saamhorigheid van acht jaar geleden. Toen hielden we moeder in de gaten, overlegden met elkaar, maakten afspraken over wie wanneer en hoe. We waren nog compleet en eenmaal zelfs brachten wij gezamenlijk de nacht door in het zorgappartement van vader en moeder. Eén broer en drie zussen waren zich akelig bewust van deze bijzondere situatie, en van het feit dat ze hierna nooit meer met zijn zessen zouden zijn.
Vader was weer gevallen, een flinke klap dit keer. Zo flink, dat er ook flink wat meer zorg moest worden ingezet. Alleen lopen achter de rollator was niet meer verantwoord. We spraken met de verzorging, de basisarts, de specialist ouderengeneeskunde. We hielden vader in de gaten, overlegden met elkaar, maakten afspraken over wie wanneer en hoe.
Vader is er nog, zich akelig bewust van de nieuwe situatie. Niemand weet hoe lang we hem nog in ons midden hebben. Wat we wel weten is dat als hij wegvalt, ons kerngezin gehalveerd zal zijn.
Zes min drie is drie.
