Gabrielle Hagedorn Zestien was ik, en ik droeg een hondenriem om mijn nek. Hoe oud Roeselien was wist ik niet precies, want ik kende haar amper. Maar ik had haar wel eens ontmoet en ik vond haar voorkomen geweldig.
Mijn schoolvriendin C. en ik waren de enige twee punkers in de klas. Eigenlijk was ik meer new wave dan punk, maar in de pauzes schoolde iedereen die zichzelf geen disco of kakker noemde samen voor het glazen hok van de concierge met de klinkende naam Onderwater. Onderwater in zijn vissenkom. We vormden een groep en rookten.
Roeselien zat niet bij ons op school. Zij woonde in een klein dorpje in Noord-Holland en mijn vriendin C., die beduidend meer punk was dan ik, woonde in een ander klein Noord-Hollands dorpje. Ik vermoed dat ze elkaar wel eens tegenkwamen in de streekbus. Roeselien zat op het IVKO, een middelbare kunstvakschool in de Pijp voor creatieve jongeren. Of voor jongeren die nergens anders konden aarden. C. zat bij mij op het keurige katholieke Waterlant College in Noord.
Roeselien was er niet bij toen ik voor het eerst in Paradiso kwam, bij een punkconcert. Dat deed ik met C. en twee van haar andere vrienden die ook op het IVKO zaten. Vriend R. droeg steevast een pet op zijn hoofd en een rat op zijn schouder.
Een paar maanden na het concert verscheen er een special in Vrij Nederland over de leerlingen van het IVKO. Natuurlijk kocht ik hem, en keer op keer bestudeerde ik de prachtige portretten die naast de korte interviews stonden. De foto van Roeselien fascineerde mij. In de kerstvakantie tekende ik hem na, het was 1983.
C. en ik waren allebei blijven zitten in de 5e. Op enig moment deed ik de hondenriem weer af, studeerde iets harder en haalde mijn diploma. C. verliet voortijdig de school en raakte verslaafd aan de heroine. Geen idee hoe het de IVKO-leerlingen was vergaan.
Nu zijn de zeventien portretten van André Bogaerts uit Vrij Nederland te zien in het Rijks – spatie- Museum.
Ik kijk uit naar dat van Roeselien.
