Gabrielle Hagedorn September 2015. Zus M. neemt een geinig zeepje voor me mee van haar vakantie in Berlijn. Een doorzichtig groen Ampelmännchen zit gevangen in de ronde roomwitte zeep. Het stoplichtmannetje, begin jaren 60 ontworpen om het verkeerslichtensysteem in de DDR veiliger te maken, bereikte een wereldwijde cultstatus. Ik bewaarde het naar citroen geurende stukje zeep tussen mijn kleding.
Het was de laatste keer dat zus M. in Berlijn was. Zeven maanden na de overhandiging van het cadeautje liet ze het leven los. Het zeepje verloor stukje bij beetje zijn geur, maar telkens bij het uitzoeken van mijn kleding voor de nieuwe dag rook ik er even aan. Eens in de zoveel tijd sorteerde ik mijn kleding en gooide ik wat versleten was weg. Het zeepje bleef liggen.
Een paar weken geleden pakte ik het aandenken op en legde het in de badkamer. Zeven jaar na haar overlijden was de geur van het zeepje volledig verdwenen. Elke dag gebruikte ik het geurloze stukje, en langzaam maar zeker werd het kleiner en dunner. Nu is het voetje van het verkeerslichtmannetje aan de beurt. Daarna zal zijn handje, zijn andere been en zijn hoed oplossen in het niets.
Weg. Ze is weg.
