Gabrielle Hagedorn Wat gebeurde er veel, het afgelopen jaar. De nieuwsoverzichten buitelden over elkaar heen deze week, in woord en beeld. Maar niet alleen in de wereld en in het land, vooral in ons eigen leven was het geen moment rustig.
We moesten afscheid nemen. Van de kat, van een heel dierbare vriend, en van mensen die iets verder van ons afstonden, maar waarvan we het verdriet wel meekregen.
We overwogen een bod te doen op een ander huis, maar besloten dat ons eigen huis goed genoeg was. Om vervolgens een muur door te breken, zodat ik nu kan genieten van een groot atelier.
We kregen een nieuwe kat, en wat voor een.
We gingen niet op vakantie, afgezien van een weekje Overijssel in de donkere winter en een weekendje Brabant in de zomer. Wel wandelde ik honderden kilometers, voornamelijk in mijn eigen buurtje. Elke dag weer.
Ik schreef me in bij de Kamer van Koophandel en had opeens mijn eigen bedrijfje. Samen met de schoonkinderen werd er een site en een logo gemaakt. Ik volgde een cursus Verlies- en rouwbegeleiding en gaf in het najaar workshops in dat mooie, nieuwe atelier. Ik was een uur lang te gast in een radioprogramma.
Ik interviewde mensen uit mijn verleden. Leuke gesprekken, intensieve gesprekken, helende gesprekken. Ik schreef met horten en stoten verder aan mijn boek.
Ik werd lid van de Volkstuinvereniging en kreeg na tien weken al bericht dat er in het nieuwe jaar een tuin beschikbaar zou komen.
Ik kocht me scheel aan boeken, die ik natuurlijk niet allemaal tegelijk kon lezen.
We kregen bezoek uit het buitenland, en ik toverde mijn atelier om in een Bed & Breakfast.
En tussendoor was er corona. Er werd getest en geprikt. We waren soms angstig, af en toe boos of teleurgesteld. Maar vooral moe, heel erg moe.
De komende tijd drijven we dus maar lekker uit. We kijken naar de kringen in het water die dit jaar veroorzaakte. En laten de golven op hun gemakje komen aanrollen.
