Gabrielle Hagedorn Vijfenzeventig jaar zou hij vandaag zijn geworden, als hij nog had geleefd. Maar as is verbrande turf, luidt het gezegde en hij is er al zes jaar niet meer. Vijf jaar geleden zongen schoonzus I. en ik in Londen Happy birthday, dear David, maar toen was hij er dus al niet meer.
Natuurlijk wordt dit kroonjaar wel volop gevierd, we moeten immers herinneren en herdenken. Er verschijnen nieuwe oude albums, een beeltenis van de jonge Bowie siert de cover van de VPRO Gids en ik kreeg een prachtige graphic novel toegestuurd. Hip hip hooray!
Ik kijk naar een plantje in mijn atelier, dat welig tiert. Gestolen goed gedijt niet, luidt een ander gezegde. Nou stal ik het niet direct, want het ieniemienie stekje plukte ik uit een kastje aan straat dat zich plantenbieb noemt. Het is de bedoeling van een dergelijk ruilinstituut dat je ook iets terugplaatst, maar dat kwam er nooit van. De stekjes die collega R. mij speciaal voor dit doel meegaf plantte ik uiteindelijk in de aarde en bloeien nu ook op in mijn atelier. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald ging voor mij dus niet op.
Het gestolen goed bleek een Scindapsus Pictus Argyraeus te zijn en behoeft blijkbaar geen groene vingers. Elke week zie ik nieuwe, frisgroene blaadjes verschijnen. De grotere bladeren hebben mooie vlekjes en een strak, licht randje. Zilverrank wordt hij ook wel genoemd. Een plant met die naam hoort toch in mijn atelier? Eind goed, al goed.
Vandaag hang ik er kleine, zwarte sterretjes in, en herdenk mijn Blackstar David Bowie. Hij noemde zichzelf een geniale jatter.
