Gabrielle Alle huisjes die we tot nu toe in Zweden huurden hadden wel iets vreemds. Een dermate laag plafond dat je er claustrofobisch van werd, dertien verschillende soorten bloemetjesbehang, drie bedden naast elkaar waaruit je één behoorlijke moest construeren of een toilet dat angstaanjagend klepperende geluiden begon te maken als je nog rustig aan het plassen was.
Deze keer hadden we een redelijk normaal, vrij modern (lees: Ikea) ingericht huisje gereserveerd. Het had een witgeschilderde Pippi-veranda, waar de verf een beetje van afgebladderd was, en een fabelachtig uitzicht over de Oostzee.
Dat de bedbank in de huiskamer reeds voor ons was klaargemaakt vond ik minder geslaagd. Maar de Zweedse eigenaar die in Delft had gestudeerd vertelde in vloeiend Nederlands dat dit de beste slaapplek voor ons was. We wilden toch niet in het stapelbed liggen?
We beschouwden de huiskamer vanaf dat moment maar als slaapkamer. De veranda en de lichte keuken konden prima dienst doen als woonkamer.
De verrassing kwam bij het eerste toiletbezoek. De douche en het toilet lagen in de kelder, waar het blijkbaar nogal koud kon zijn. Er hing een klein straalkacheltje aan de muur, waarop bij nadere inspectie duidelijk aangegeven stond dat je er niets overheen mocht hangen in verband met brandgevaar.
Dat gold duidelijk niet voor het toiletpapier. Na iedere plas werden we getrakteerd op voorverwarmde vellen.
