Gabrielle Hij wilde niet meer terugkomen naar Nederland, al miste hij zijn kinderen. Daar waar hij was, was het goed. De zon scheen, hij woonde in het huis dat hij gekocht had van zijn eigen geld, er werd voor hem gezorgd. Hij hoorde, als hij wakker werd, de geluiden die hem vertrouwd waren: het aanvegen van de binnenplaats, het gerammel van potten en pannen, de oproep tot het gebed vanuit de moskee, gesprekken in zijn moedertaal.
Wat wachtte hem in Nederland, als hij terug zou gaan?
Nog meer akelige onderzoeken en behandelingen.
Eenzaamheid op een bovenwoning in de Vogelbuurt.
Instanties die iets van hem wilden.
Hij wist dat hij niet lang meer te leven had en bleef waar hij was. Zodat hij, ook na zijn dood, kon zijn waar hij geboren was.
Vandaag een jaar geleden stierf de vader van mijn kinderen in zijn vaderland Senegal.
