Gabrielle Zondag rustdag.
Dat is het vast voor een zekere groep mensen nog steeds, voor mij is er van echte rust al jaren geen sprake meer op deze laatste dag van de week.
De dag begint als het huis nog in diepe rust is met een strijkmarathon, vergezeld door de kalmerende stem van een fijne podcast.
Dan volgt de uitdaging om de maaltijden voor de aankomende week te bedenken en een bijbehorende boodschappenlijst te maken.
Het weekmenu is jaren her in het leven geroepen om de eindeloze vraag ‘Wat eten we vanavond?’ te beantwoorden. Kijk maar op het weekmenu, dat door zoon X. op het krijtbord grapvol werd gewijzigd in weekmestraks.
De boodschappensessie daarna is met een goede lijst een fluitje van een cent.
Moet de badkamer nog worden gereinigd? Onder het genot van Adres onbekend poets en boen ik. Aan het eind van de middag is er nog tijd voor een pennetje breien, het maken van een tekening of het uitwerken van een interview.
Na de avondmaaltijd begint de voorbereiding voor de nieuwe werkweek pas echt. In de voetsporen van vader, die jarenlang na de afwas de lunchpakketjes voor zijn schoolgaande kinderen maakte, smeer ik de boterhammen voor M. en mij. Het heeft mij op mijn werk inmiddels het predikaat ‘ ‘thuissmeerder’ opgeleverd.
De laatste handeling, voor ik op de bank neerplof, is het verdelen van het diepvriesfruit over twee schaaltjes zodat we de volgende ochtend alleen de yoghurt hoeven in te schenken en het geheel af kunnen toppen met zaden, pitten en muesli.
De zondagsrust zoek ik dus maar in het moment. Gelukkig zijn dat er, verdeeld over de dag, een heleboel.