Gabrielle Er kwamen veel verhalen los. Natuurlijk over hoe het eenieder was vergaan, maar meer nog over hoe het wás, in het buurtje waar we allemaal waren opgegroeid. We pingpongden heen en weer over feiten en gebeurtenissen, en de O ja’s klonken regelmatig door het zaaltje waar de reünie werd gehouden. Het zaaltje dat we allemaal kenden van balletvoorstellingen, stijldansen, de musical van de zesde klas en jubilea.
We sloten de middag af met een gezellig etentje in een Turks restaurant op een steenworp afstand, dat gevestigd was in het pand dat wij niet anders kenden als de fietsenzaak Joop Harmans.
Wij hadden immers allemaal op fietsen van Harmans gereden.
De verhalen lieten mij niet los. Sterker nog, ik voelde een enorme behoefte ze vast te leggen. Mijn planning van twee interviews per maand was misschien wat ambitieus, zo aan het begin van het jaar, en liep door het leven al flink wat vertraging op.
Afgelopen week had ik mijn vierde interview. Met het buurmeisje dat voor haar opleiding aan de spinazie-academie stage liep bij mijn moeder. Ze leerde hoe gehaktballen te draaien, de was op de hand te doen en zilver te poetsen. Tijdens de koffiepauze las ze mij voor; er was een leeftijdsverschil van dertien jaar.
Bijna vijftig jaar later is het verschil in leeftijd minder prominent aanwezig en spreken we over hoe zij haar tijd in de straat heeft beleefd.
Nog achtendertig interviews, wat een schat aan verhalen zal dat opleveren.
