Gabrielle Ik las de recensie van een onlangs verschenen boek over dwangstoornissen. Geschreven door een psychiater die hier zelf aan lijdt. Ik herkende wel het een en ander. Vooral het verschijnsel volledigheidsdwang: alles te willen weten, alles uit te willen zoeken, alles te willen verantwoorden.
Ook het vervelende gevoel dat je niet weet waar iets is gebleven, terwijl dat eigenlijk niets uitmaakt. Ik kan het hebben met een koekje dat je eet, terwijl je door het huis loopt. Ik weet toch zeker dat ik nog een stukje had. De psychiater noemt dat on-ver-draag-lijk, en dat is het ook.
Lijstjes maken, vanaf het moment dat je wakker bent.
Bang zijn een hobby te missen. Want het leven biedt zoveel mogelijkheden. Opties die verplichtingen worden.
Die onrust wordt dus vaak bestreden door alles perfect en volledig te krijgen. Waardoor je steeds verder in de negatieve spiraal belandt.
Je moet de onrust juist verdrágen om het probleem op te lossen. Het is vals alarm. Laat het dan maar onvolledig zijn.
En dat ga ik nu doen. Ik had bedacht na mijn honderdste blogje te stoppen, omdat het zo’n mooi rond getal is. Maar om de onrust te bestrijden, stop ik nu. Na blog nummer 88. Ook een mooi getal, en die twaalf die ontbreken mogen jullie zelf schrijven. Iemand zin in een nieuwe hobby?
