Gabrielle 1972
Je nam me mee, ’s morgens vroeg toen alle anderen nog lagen te slapen. Eerst naar de warme bakker voor verse broodjes, toen de stille duinen in voor een wandeling. En daar, bovenop een duintop, aten we de broodjes en keken uit over het dorp aan zee waar we zeven zomers lang de vakantie doorbrachten. Dat ik het maanzaad op de broodjes niet lustte was niet erg, jij peuterde ze er een voor een voor mij af.
Zo begon het stuk dat ik enkele dagen voor haar dood voltooide. Ik kon het gelukkig nog aan haar laten lezen. En na een paar heel kleine correcties -je bent een perfectionist of niet- kreeg ik volledige goedkeuring om het tijdens het afscheid voor te lezen. Ze schreef nog wel dat het goed was dat ze er dan zelf niet meer zou zijn.
Ik denk dat mijn gekrijs tot aan de IJ-oevers te horen zou zijn.
Ik denk dat mijn gekrijs tot aan de IJ-oevers te horen zou zijn.
Vandaag is het een jaar geleden dat zus M. het leven losliet. Een jaar dat is omgevlogen. Een jaar met nieuwe ervaringen, onbekende emoties, nieuwe ontwikkelingen. Mijn leven is nu opgedeeld in een periode voor en na.
Ik koester de herinneringen.
