Gabrielle Het leek of de tijd had stilgestaan. Dertig, veertig, misschien wel vijftig jaar.
Hoge naaldbomen, bultrotsen die uit het water oprijzen.
Her en der liggen mensen op een handdoek.
Gezinnen zitten rond een koelbox, drinken limonade en eten een boterham met tevredenheid.
Kinderen spelen met elkaar zonder ruzie te maken.
Een oudere dame staat tot haar knieën in het water en houdt angstvallig haar jurk omhoog.
Twee meisjes voeren de tamme eenden.
Bij de houten kiosk zijn alleen broodjes worst te koop.
Kinderen klauteren de rotsen op en worden teruggeroepen door hun moeder.
Tassen liggen onbeheerd in het gras of op het strandje.
Nergens is muziek te horen.
Is dit wat de Zweden bedoelen met lagom, het levensmotto dat alles mooier kan maken?
Niet teveel, niet te weinig. Precies goed.
Het hoeft allemaal niet zo luxe, je mag er best een beetje moeite voor moeten doen.
Maar: te spartaans hoeft nou ook weer niet.
Want een klein beetje bladgoud blijft bladgoud.
En dus stappen we allemaal aan het eind van deze prachtige dag in onze auto’s.
