Gabrielle Ik verheugde me, behalve op het weerzien met C., enorm op de zoete lekkernijen waar de Zweden om bekend staan: kanelbullar, lussebullar, kärleksmums, semlor, kladdkaka. Het scandinavisch ingerichte zaakje was gezellig druk: veel mannen met baarden en mutsen, veel baby’s en peuters die verplicht de zondagmiddag buitenshuis doorbrachten met hun hippe ouders in de hippe BoLo, dat vroeger gewoon de Bos en Lommer heette.
We bestelden onze lunch. Salade en brood met warmgerookte zalm, want de gravlax was helaas al op. We praatten bij over familie en vrienden, lief en leed. Het werd zo druk dat het even duurde voordat we onze bestelling kregen, en het personeel holde, nog altijd vriendelijk lachend, steeds harder door de zaak. Ze hadden duidelijk niet gerekend op deze stormloop.
Nu was dan het moment gekomen dat we ons konden gaan storten op een zoete afsluiting. Tuvärr, helaas, alle taartjes, al het gebak was op. Er waren alleen nog wat chocolade-havermoutballetjes. Nou graag. We kregen er allebei een op een schoteltje.
Toen ik had afgerekend en we onze jassen aantrokken werd er een schaal ovenverse, met spijs en slagroom gevulde semlor op de toonbank neergezet. Tuvärr.
