Gabrielle Het was op een maandagmiddag in januari 1945 dat mijn toen dertienjarige vader Olav door zijn moeder naar de haven van Amsterdam werd gebracht. Lopend vanuit de Oosterparkbuurt, want een fiets was er niet. Die kwam pas na de oorlog.
Met nog een aantal andere, min of meer vreemde, kinderen uit de Bonifatiusparochie beklom Olav de vrachtboot. In het ruim zaten de kinderen naast elkaar op de grond in het halfdonker. De boot voer af over de Zuiderzee, en geen van de kinderen wist waar naartoe. Gesproken werd er niet, Olav kende niemand en de meeste kinderen zaten apathisch voor zich uit te staren.
Olav had alleen een pakje brood bij zich, verder niets. De twee sneetjes oorlogsbrood waren snel op. De rest van de reis, die tot woensdagavond duurde, was er geen eten of drinken. Veel kinderen kregen diarree en moesten op een emmertje achter een gordijn hun behoefte doen.
Het was pikdonker toen de boot in Zwolle aankwam. Er was een bordje pap, en een aantal kinderen werd hier overgedragen aan gezinnen die een kind opnamen. Voor Olav was er nog geen gezin.
Na een nacht op een vloer voorzien van stro, ergens in de hal van een gebouw, ging de reis verder over land. Met paard en wagen.
Goor was het volgende station, na een nieuwe dagreis. Weer donker, weer families die de kinderen kregen toegewezen. Hier was een aardige agent, die Olav graag wilde opnemen in zijn gezin. Zijn chrístelijke gezin, en aangezien Olav katholiek was werd dit niet toegestaan.
Een nieuwe nacht, een nieuwe dag. Zonder schone kleren, met weinig eten en geen idee wat hen stond te wachten werd de reis voortgezet tot aan Hertme. Hetzelfde ritueel, en toen waren er nog maar drie of vier kinderen over. Olav was een van hen.
Een paar kilometer verder lag Zenderen. Het was inmiddels zaterdagavond toen de laatste kinderen hier arriveerden. Het gezin dat Olav uiteindelijk meenam was een beetje teleurgesteld, omdat ze liever een meisje hadden gehad. Maar de jongste dochter ontfermde zich liefdevol over hem.
Wordt vervolgd.
