Gabrielle Hagedorn ‘Ik vond mezelf niet zielig, maar nu wel.’
Ze sloeg zich er moedig doorheen, die eerste twee maanden zonder haar lief. Natuurlijk was het afgrijselijk, haar leven en dat van hun kinderen was ontwricht door zijn dood. Maar ze ging door, ze hield zich vast aan haar lieve familie en vriendinnen en fietste elke dag naar zijn graf om hem zo dicht mogelijk bij haar te houden. Ze bakte taarten zoals ze altijd had gedaan, voor jan en alleman. Ze zou voorzichtig aan, langzaam opbouwend, weer iets voor haar werk gaan doen. Het ging.
En toen gebeurde het. Met een bijna-affe taart op haar mooiste schaal liep ze naar de achterkant van het huis. Ze stapte verkeerd het treetje af en lag languit. De taart voor het zestienjarige buurmeisje was nog te herstellen, de schaal was nog heel. Haar voet deed pijn.
Ze fietste naar het graf. Haar voet deed zeer. Ze ging uit eten met een vriendin, want dat had ze al anderhalf jaar niet gedaan. Haar voet werd dik. De volgende dag bleek ze een gebroken middenvoetsbeentje te hebben. Ze zat voor minimaal zes weken in het gips.
‘Ik denk toch dat er iemand is, die mij van bovenaf iets wil zeggen.’
Dag Danielle, ik luister naar je gesprek op de radio over leven en dood. Alhoewel mijn verhaal op detail anders is zijn er veel ook veel herkenbare punten. Het brengt mij terug naar mijn verleden.
Te lang om te vertellen maar ik vind het mooi hoe jij het nu vorm geeft door het op te schrijven, het vertellen en er vanuit jouw creativiteit iets nee te doen.
Hartelijke groet!