Gabrielle Hagedorn De week ervoor had ik niet zoveel meegekregen van de diepe ontspanning, het laatste deel van de yogales. Te moe, te ontspannen misschien.
De stem van de docente was genoeg om me onmiddellijk een niveautje te doen zakken. Ik had de vreemde sensatie dat ik in mijn eigen huiskamer zat, in mijn favoriete fauteuiltje, met een Zweedse serie op tv. Tegelijkertijd wist ik heel goed dat ik me in de yogazaal bevond met nog zeven anderen.
Bij het theedrinken aan het eind van de les vertelden we om beurten hoe we de oefeningen hadden ervaren. De yogadocente bleek ons in de ontspanning naar een veilige plek te hebben geleid, dus blijkbaar was er toch iets van haar woorden tot mij doorgedrongen.
Nu vertelde een medecursiste over wat haar de dag na die les was overkomen. Ongepland en onverwacht was zij in de veilige situatie beland die zij zich tijdens de ontspanning had voorgesteld.
Dat is helemaal niet zo gek hoor, zei de juf. Alles ís er al in het universum, maar je moet er wel voor openstaan.
