Gabrielle Hagedorn Twee nieuwe liedjes werden er gelanceerd, van de groep die al veertig jaar niets nieuws had uitgebracht. Ik had meteen mijn voorkeur voor de power ballad ‘I still have faith in you’, hoewel het sentiment er natuurlijk van afdroop, en sloeg aan op de woorden bitter sweet song en de regel We have a story and it survived.
De eerste dagen hoorde ik het regelmatig langskomen op de radio. Ik genoot. Toen gebeurde er iets vreemds. Het tweede nummer, dat ik aanvankelijk als slappe hap had betiteld, werd steeds vaker gedraaid. Blijkbaar was ‘Don’t shut me down’ toch meer geschikt voor een groot publiek.
Het werd een ear worm, een Ohrwurm, een oorworm of oorwurm. Een melodie die in je hoofd blijft hangen terwijl je dat absoluut niet wilt. Volgens de muziektheorie is het een melodietje dat best aardig is voor even. Vaak een repeterend basthema met een riedeltje eroverheen. Het mag dan wel melodieus zijn, maar eindigt niet zoals we verwachten. Of er zit een kleine afwijking in die onze oren niet herkennen. De hersenen blijven het fragment maar afdraaien, op zoek naar de oplossing.
Dat dit bij mij midden in de nacht gebeurde was minder prettig. In het pikdonker probeerde ik de bijbehorende woorden te vinden. Het overkwam me tijdens de yogales, onder het werken, in de supermarkt.
De remedie die werd aangeraden was om de melodie uit te zingen. Nu probeer ik de tekst maar uit mijn hoofd te leren om de oorwurm te doden.
Lang leve ABBA!
