Gabrielle Hagedorn Sinds een week of wat heb ik last van mijn duimmuis. De diagnose is nog niet gesteld, maar ik vermoed dat het slijtage aan het gewricht is. Artrose dus, op deze plek ook wel huisvrouwenduim genoemd. Eén op de drie vrouwen boven de veertig schijnt eraan te lijden. Ik ben tamelijk onthand, want hoewel het mijn niet-dominante hand betreft blijk ik toch best veel gebruik van hem of haar te maken.
Vorig jaar kreeg ik bezoek van een mevrouw die een enorme hoeveelheid vakliteratuur te koop aanbood via Marktplaats. Ik moest haar afremmen, want ze beschikte over honderden boeken met het thema Verlies en rouw die ze me in de maag wilde splitsen. Mijn interesse ging slechts uit naar één bepaalde titel. Hoewel ze in Den Haag woonde stond ze erop om langs te komen om dit boek te brengen. Ze moest toch in de buurt zijn.
Toen ik de deur voor haar opendeed en haar begroette bleek ze slechts één hand te hebben. Haar andere arm eindigde onder de elleboog, maar aan die incomplete arm hing toch maar mooi een loodzware tas. Er zaten tientallen boeken in, ze had een kleine selectie voor me gemaakt. Ik mocht de tas gerust een tijdje houden om te kijken of er echts niets anders van mijn gading bij zat. Op mijn vraag waar haar overweldigende belangstelling voor het onderwerp vandaan kwam, merkte ze op dat ze daar nog niet achter was. Het was een obsessie geworden, zei ze, en ze hoopte door de verkoop wat afstand te kunnen nemen.
Ik pikte enkele titels uit de stapel en vanuit Den Haag maakte ze een mooie prijs voor me. De week erna stond ze weer voor de deur om het restant op te halen. Ze vroeg of ze binnen haar handen even mocht wassen, ze kwam net van een barbecue.
Ik zal de komende tijd regelmatig aan haar denken.
