Gabrielle Hagedorn ‘Jij had vannacht ook last van die mug, hè?’ stelde M. bij het ontbijt. Ik had geen mug gezien of gehoord. Had er maar een mug in de slaapkamer gezeten. Mijn probleem was veel groter.
Een week ervoor was er heuglijk nieuws mijn mailbox binnengekomen. In eerste instantie gingen de alarmbellen af, toen ik zag dat het Gemeenteblad iets had gepubliceerd over een omgevingsvergunning met de omschrijving Maatwerk geluid. En dat er tegen de aanvraag geen bezwaar kon worden gemaakt. Weer die f*cking padelbanen.
Witheet had ik het nummer gebeld dat onder het bericht vermeld stond. Ik kreeg een vriendelijke mevrouw van de Omgevingsdienst aan de lijn, die ook nog eens precies wist waar het over ging. Er was een onafhankelijk geluidsonderzoek uitgevoerd en metingen hadden uitgewezen dat de decibellen boven de toegestane norm uitkwamen. De tennis- en padelvereniging moest maatregelen nemen om de geluidsoverlast tegen te gaan.
Eindelijk gerechtigheid na vier jaar van mailverkeer, een bezoekje van de voorzitter en vele slapeloze nachten door de snoeiharde klappen van de padelrackets, het gedreun tegen de glazen wanden en het doorzingende geluid van de metalen hekwerken. En dan hadden we het nog niet over het gefrustreerde geschreeuw van de twee maal vier spelers op de baan, de gezelligheid van het terrasje en de napraat op het parkeerterrein. Op luttele meters afstand van ons huis.
Ook al hadden we iets minder last doordat we een half jaar geleden de slaapkamers hadden omgewisseld, de geluiden verstoorden nog steeds mijn slaap. Nu zou er een eind aan komen, ik kon het bijna niet geloven.
Jammer dat de buren in de tuin een mollenverdrijver hadden staan, die elke tien seconden een doordringend hoge pieptoon afgaf. Genadeloos sneed het geluid door mijn toch al overprikkelde tinnitusbrein.
M. hoorde het niet.
