Gabrielle Hagedorn Ik kon niet meer slapen. In gedachten liep ik de route die ik misschien wel vijftig jaar geleden met moeder had afgelegd. Op weg naar haar neef in Zeist. Dikke Ben werd hij genoemd, ter onderscheiding van moeders broer met dezelfde voornaam en een slanker postuur. We namen de bus, de trein, stapten over op een andere trein en namen weer een bus. De huizen in de straat hadden dubbele huisnummers met een streepje ertussen.
Ik vroeg me af naar wat voor schaduw ik nou precies lag te kijken. Op het plafond van mijn zolderatelier was een vormeloze massa te zien, ontstaan door het blauwe lichtje van de wifiversterker. Opeens realiseerde ik me dat dit het hoge luchtbed moest zijn waar we voor de tweede nacht op sliepen. De kozijnen in onze slaapkamer stonden in de grondverf, dus we waren noodgedwongen verkast. De financieel adviseur zou komen, de loodgieter. Ik moest het installatiebedrijf laten weten dat ze de koelkast-kast konden komen vervangen. Voor veel te veel geld.
Ik begreep niet zo goed waarom Dikke Ben in mijn gedachten was verschenen. Een aardige man herinnerde ik mij. Ik had gezien dat moeder zich verwant met hem voelde. Familie. Het thema van mijn papieren agenda was mijn thema van dit jaar geworden. Dat mochten we wel concluderen nu de feestdagen in zicht waren.
Was het de angst om los te laten? Was het omdat moeder nooit zou weten dat we straks zouden zijn verhuisd? Ze had onze huidige woning slechts een enkele keer gezien, maar het eerste jaar dat we er woonden hadden we hier wel samen kerst gevierd. Peperdure ossenhaas gegeten, van de in heel Almere wereldberoemde slager.
Ik zie zus M. nog zo bij onze gele bank staan. Druk pratend, een camera om haar nek. En M., de vader van mijn kinderen, die zijn laatste kerst met ons vierde in dit huis. De blik in zijn ogen toen hij vermoeid het papieren kroontje uit de Christmas cracker opzette. Vriend B., die de muren van de woonkamer zo strak stuukte. Dat zal hij in ons nieuwe huis niet meer kunnen doen. Vriend M., die luid zingend hielp verhuizen en er anderhalf jaar later plots niet meer was.
We nemen ze mee. We nemen ze allemaal mee.
