Gabrielle Hagedorn Contact was er bijna niet meer, die laatste dagen van moeder. De door vader zorgvuldig in kleine blokjes gesneden boterham met cervelaatworst bleef onaangeroerd. Af en toe was er een blijk van aanwezigheid. Ik vertelde en vertelde, om de stilte vóór te zijn. Hoe we er opkwamen weet ik niet meer, maar opeens diende het verhaal van de badmuts zich aan. De badmuts met de vlecht.
Als kind had ik een blauwe maandag zwemles bij Frits Löhnen. Moeder bracht mij achterop de fiets naar de sportschool aan het Meerpad, waar ik niemand kende en waar ik me verloren voelde in het kleine, maar voor mijn gevoel o zo diepe bad. Bovendien vond de zwemles plaats in een kelderachtige ruimte waar geen daglicht binnen kon komen.
Het allerergste was echter de nieuwe badmuts die moeder voor me had gekocht. Een badmuts was verplicht, dat begreep ik nog wel, maar waarom moest het een knalroze met helgeel exemplaar zijn, waar tot overmaat van ramp een vlecht van hetzelfde akelige materiaal aan bevestigd zat? Doodongelukkig plonsde ik in het net iets te koude water en hoopte dat de fluorescerende vlecht niet al teveel opviel.
Frits Löhnen, de eigenaar van de sportschool met het nare zwembadje, kreeg jaren later erkenning als de allereerste mental coach van Nederland. Hij begeleidde niet alleen nerveuze huisvrouwtjes, maar ook topondernemers en grote namen in de mediawereld. Hij leerde hen hun nervositeit om te zetten in betere prestaties. Henny Huisman was zijn bekendste klant.
Voor mij kwam de hulp van Frits te laat. Vlak voor mijn tweede zwemles knipte ik op mijn slaapkamertje de plastic vlecht van de badmuts, zonder dit aan moeder te vertellen.
De ontboezeming bracht een heel klein lachje op haar gezicht. ‘Die moet je betalen,’ fluisterde moeder me met gesloten ogen toe.
Het was het laatste wat ze tegen me zei, vier dagen voor het definitieve afscheid.
