Hij was de kluts kwijt, en eerlijk gezegd ik ook wel een beetje.
Het tweepersoonsbed waar poeslief overdag zo graag op lag te soezen was verdwenen. Hij durfde niet meer in de kale kamer te komen.
Een verdieping hoger stond het logeerbed, ook daar kwam hij graag. Behalve logeerkamer was dit ook mijn strijkkamer, en de bokszak van M. hing er verankerd aan het plafond. De resten van zoon X. die hij niet had mee willen nemen toen hij ruim twee jaar geleden het huis uit ging, maar die óók niet weg mochten, lagen op plankjes aan de muur en stonden in dozen op de grond.
Twee half onttakelde kamers werkten niet mee aan de verwerking van het Lege Nest Syndroom. Wat moesten we met al die ruimte nu ook dochter F. het ouderlijk huis had verlaten?
Ik besloot het rigoureus aan te pakken. De logeer/strijk/bokskamer zou het domein van M. worden. Die bokszak was immers niet zo makkelijk te verplaatsen, en sporten was de laatste maanden zijn middle name geworden. Hier kon hij zich lekker uitleven.
Het logeerbed werd uit elkaar geschroefd, flink afgelapt en een verdieping lager weer in elkaar gezet. De boeken en dozen in plukjes naar beneden gesjouwd. Mijn benen kregen een goede work-out door al het traplopen. De stofzuiger werkte op volle toeren en de huid op mijn handen werd rimpelig van het sop. Van huishoudhandschoenen heb ik nooit gehouden.
Het nieuwe zijdezachte mandje dat ik in de woonkamer voor het ontdane poezebeest had neergezet werd straal voorbijgelopen.
Aan het eind van dag 1 stond het logeerbed op zijn plaats en lagen er stapels uit te zoeken zooi, maar in ieder geval in de juiste kamer. De deur van de nog in te richten, maar schoon opgeleverde sportkamer kon dicht.
Dag 2 gebruikte ik om de boekenkast van F. leeg te halen, schoon te maken en opnieuw in te richten. De kinder- en jeugdboeken werden afgestoft en in volgorde van grootte neergezet. De diverse mandjes en bakjes met make-up, nagellak en sieraden die niet in haar nieuwe onderkomen pasten kieperde ik om in een grote mand die het predikaat ‘Verder uit te zoeken’ kreeg. Op de vrijgespeelde planken kwamen de boeken en PC-spelletjes van zoon X.
In de enorme kledingkast, die te groot was geweest om mee te verhuizen, lag een deel van dochters garderobe. Zo kon ze nog eens wisselen. De lege ruimte vulde ik met de dozen die ik jaren geleden voor mijn kinderen maakte, met de restanten van hun peuter-,kleuter- en basisschooljaren.
Ook de herinneringen aan de vader van mijn kinderen kregen een plaats in de kast. Brieven, cassettebandjes met live-opnamen, krantenknipsels met recensies, foto’s. Al het waardevolle dat we uit zijn huis hadden weten te redden op de dag dat hij naar Touba werd gebracht.
’s Avonds ontdekte poes R. het logeerbed.
Het klopte weer: mijn derde kind zorgde voor de verbinding tussen verleden en heden.
Gabrielle 
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.